Mercedes Peón é un xenio da música moderna folk Galega, ten un estilo moi particular, un xeito de facer e unha personalidade que destacan sobre o escenario.
Mercedess foi profesora de música, canta, compón, toca a gaita, a pandereita, o clarinete. Durante anos dedicouse a percorrer Galicia escoitando polos pobos á xente as súas cancións populares.
A súa música é unha profunda mestizaxe no que se identifican desde ritmos árabes e portugueses todo o máis tradicional celta.egada do século XXI Mercedes Peón deu un paso adiante coa edición de Isué, o seu primeiro disco como compositora, música e cantante que entusiasmou a crítica e público. Con este traballo discográfico conseguiu ser mellor artista de Europa 2001 pola BBC, mellor artista por Folkworld e mellor artista pola World Chart Europe. Con Isué Mercedes Peón percorreu así mesmo as citas musicais máis prestixiosas de World Music e levou a súa música a Bélxica, Francia, Eslovenia, Reino Unido, Portugal, etc.
Mercedess foi profesora de música, canta, compón, toca a gaita, a pandereita, o clarinete. Durante anos dedicouse a percorrer Galicia escoitando polos pobos á xente as súas cancións populares.
A súa música é unha profunda mestizaxe no que se identifican desde ritmos árabes e portugueses todo o máis tradicional celta.egada do século XXI Mercedes Peón deu un paso adiante coa edición de Isué, o seu primeiro disco como compositora, música e cantante que entusiasmou a crítica e público. Con este traballo discográfico conseguiu ser mellor artista de Europa 2001 pola BBC, mellor artista por Folkworld e mellor artista pola World Chart Europe. Con Isué Mercedes Peón percorreu así mesmo as citas musicais máis prestixiosas de World Music e levou a súa música a Bélxica, Francia, Eslovenia, Reino Unido, Portugal, etc.
O seu segundo traballo, Ajrú, é un compendio de ritmos frenéticos e melodías íntimas onde a voz de Mercedes Peón se converte no berro da música galega do século XXI. Tribal e moderno. Libre e escrito en feminino, tal como asegura a cantante. Ajrú é un berro de ledicia vencellado ás festas populares tan habituais en Galiza e tamén é o berro particular de Mercedes Peón, co que reivindica a diferenza e a personalidade dos seus temas.
Sihá, o novo traballo de Mercedes Peón, saíu ao mercado no ano 2007ulo cheo de forza, dinamismo e sentimento.
ENTREVISTA A MERCEDES PEÓN
-Moitos dos temas do disco recollíchelos en pobos de Galicia, que che achegaron estas viaxes?
-É a miña vida. Estas viaxes achegáronme todo: amar a tradición, respectar os costumes, autoestima da miña cultura, unha base vocal. Fundamentalmente o que eu facía era performance, que é imitar, tal cal, o que recolles. Pero me atopaba con dificultades de execución, porque non podes cantar catro horas seguidas porque che quedas sen voz. Entón empecei a estudar técnicas de logopedia, foniatría e respiración abdominal. Eu son moi autodidacta, fun un mes a clase e logo fixen recompilación porque quería adaptar todas as técnicas a favor deses sons que quería transmitir. A nivel musical busquei ritmos e melodías poderosas. Quedei prendada de toda a xente do pobo, desa cultura de transmisión oral e visual. Logo está o cincuenta por cento do meu parte, do meu corazoncito, das miñas composicións e os meus arranxos.
-O título do disco e do primeiro tema é Isué, que significa?
-Isué é "iso é". En galego escríbese separado pero hai zonas onde o pronuncian doutra forma. O que fixen é coller a parte máis enxebre de certas zonas e busquei unha estética. O máis ancestral cunha forma que poida ser de creación miña e o resultado é esta palabra.
-Canta paixón hai encerrada neste traballo?
-Hai moita. É un traballo libre. Os folclores gardan moita esencia. É saber gozar e impregnarche das ornamentacións, as modulaciones, da pandereita. No disco a pandereita está moi presente. É unha técnica depurada da terra, que eu utilizo para calquera ritmo. Váleme para todo. "A nivel musical busquei ritmos e melodías poderosas. Quedei prendada de toda a xente do pobo, desa cultura de transmisión oral e visual" De súpeto, un xiro. "Non oíches uns timbres agudos na canción que dá nome ao disco?", pregunta Mercés. Resposta afirmativa. "Pois iso, son os sachos, as aixadas, tocadas con pedras. E logo hai unha tixola xigante, destas das lareiras, que se tocaba coa chave da casa. Despois metín a lata de pemento. Esta lata era onde, na posguerra, traían pemento para España. Pero aquí, nunha zona onde tocaban os pandeiros cadrados, adoptárono para tocalo exactamente igual". Pon a alma en cada explicación. As ideas apíñanselle na cabeza e saen a borbotón. "O que che quero explicar é que é un traballo completamente libre dunha acode artista, cantante. É o traballo dunha creadora que conxuga todos os elementos que a ela lle pon os pelos de punta". Despois do xiro seguimos rumbo.
-O disco está cheo de mestizaxe.
-Non é con intención, é libre. É un gusto persoal porque me gusta a mestura de culturas. Na mestura é onde hai riqueza. No coñecemento das esencias é onde che recoñeces a ti mesmo e pódesche expresar co mundo para mesturarche.
-Por que tanto colorido no disco?
-Igual que escoitas o CD, ou polo menos esa foi a intención, e cada canción ten por si soa coherencia propia, quixen que tivese tamén un guión de cores. É que non podo falar dun guión de palabras porque tamén o ten, pero é máis que nada un guión colorístico de cancións que entran e saen. A portada é unha ferreña, que é a sonaja da pandereita, pero pode ser un ollo. É como o nome do disco: Isué pode ser irlandés, alxerino, ata ruso. Tes o laranxa, o cal é unha cor cálida e rechamante. No centro a ferreña que é a unión, o punto de partida e o circular. Logo abres o libreto e hai unha frase moi bonita para quen queira entendela, e os agradecementos alén. Volves abrir e ves outra explosión de luz que é o CD. A outra portada son pétalos de flores que estaban vivos e os escaneamos. A man representa os Camiños de Santiago. Os tres paus negros que saen cara arriba, son talos de follas que representan a pata de oca que tamén está relacionada co Camiño. A man que quere dicir "parar e mira isto. O que hai aquí é algo bo". Despois volvemos á ferreña que ten unha luz coma se fose un sol nacente e ten unha lúa crecente no hemisferio sur.
-É a miña vida. Estas viaxes achegáronme todo: amar a tradición, respectar os costumes, autoestima da miña cultura, unha base vocal. Fundamentalmente o que eu facía era performance, que é imitar, tal cal, o que recolles. Pero me atopaba con dificultades de execución, porque non podes cantar catro horas seguidas porque che quedas sen voz. Entón empecei a estudar técnicas de logopedia, foniatría e respiración abdominal. Eu son moi autodidacta, fun un mes a clase e logo fixen recompilación porque quería adaptar todas as técnicas a favor deses sons que quería transmitir. A nivel musical busquei ritmos e melodías poderosas. Quedei prendada de toda a xente do pobo, desa cultura de transmisión oral e visual. Logo está o cincuenta por cento do meu parte, do meu corazoncito, das miñas composicións e os meus arranxos.
-O título do disco e do primeiro tema é Isué, que significa?
-Isué é "iso é". En galego escríbese separado pero hai zonas onde o pronuncian doutra forma. O que fixen é coller a parte máis enxebre de certas zonas e busquei unha estética. O máis ancestral cunha forma que poida ser de creación miña e o resultado é esta palabra.
-Canta paixón hai encerrada neste traballo?
-Hai moita. É un traballo libre. Os folclores gardan moita esencia. É saber gozar e impregnarche das ornamentacións, as modulaciones, da pandereita. No disco a pandereita está moi presente. É unha técnica depurada da terra, que eu utilizo para calquera ritmo. Váleme para todo. "A nivel musical busquei ritmos e melodías poderosas. Quedei prendada de toda a xente do pobo, desa cultura de transmisión oral e visual" De súpeto, un xiro. "Non oíches uns timbres agudos na canción que dá nome ao disco?", pregunta Mercés. Resposta afirmativa. "Pois iso, son os sachos, as aixadas, tocadas con pedras. E logo hai unha tixola xigante, destas das lareiras, que se tocaba coa chave da casa. Despois metín a lata de pemento. Esta lata era onde, na posguerra, traían pemento para España. Pero aquí, nunha zona onde tocaban os pandeiros cadrados, adoptárono para tocalo exactamente igual". Pon a alma en cada explicación. As ideas apíñanselle na cabeza e saen a borbotón. "O que che quero explicar é que é un traballo completamente libre dunha acode artista, cantante. É o traballo dunha creadora que conxuga todos os elementos que a ela lle pon os pelos de punta". Despois do xiro seguimos rumbo.
-O disco está cheo de mestizaxe.
-Non é con intención, é libre. É un gusto persoal porque me gusta a mestura de culturas. Na mestura é onde hai riqueza. No coñecemento das esencias é onde che recoñeces a ti mesmo e pódesche expresar co mundo para mesturarche.
-Por que tanto colorido no disco?
-Igual que escoitas o CD, ou polo menos esa foi a intención, e cada canción ten por si soa coherencia propia, quixen que tivese tamén un guión de cores. É que non podo falar dun guión de palabras porque tamén o ten, pero é máis que nada un guión colorístico de cancións que entran e saen. A portada é unha ferreña, que é a sonaja da pandereita, pero pode ser un ollo. É como o nome do disco: Isué pode ser irlandés, alxerino, ata ruso. Tes o laranxa, o cal é unha cor cálida e rechamante. No centro a ferreña que é a unión, o punto de partida e o circular. Logo abres o libreto e hai unha frase moi bonita para quen queira entendela, e os agradecementos alén. Volves abrir e ves outra explosión de luz que é o CD. A outra portada son pétalos de flores que estaban vivos e os escaneamos. A man representa os Camiños de Santiago. Os tres paus negros que saen cara arriba, son talos de follas que representan a pata de oca que tamén está relacionada co Camiño. A man que quere dicir "parar e mira isto. O que hai aquí é algo bo". Despois volvemos á ferreña que ten unha luz coma se fose un sol nacente e ten unha lúa crecente no hemisferio sur.
